25 feb BLOG 2: Écht

Na het kijken van de documentaire over André Hazes las ik een interview met de regisseur van de film. Hij vertelde dat André  tijdens de filmperiode een nieuwe auto met zijn vrouw had gekocht. De regisseur wist hier niks van, maar hij vond het wél een mooie scène. Dus één week later kocht André opnieuw een auto, maar nu met de filmploeg erbij. Als kijker voelde ik me dan belazerd, dit is gewoon nep. Nagespeeld.
En toen wist ik: dit ga ik nooit doen. Dacht ik…

In het Paasweekend van 2014 stond ik om 05.24 uur in de ochtend met mijn camera- en geluidsman voor een camper. De dag ervoor filmden we de 93-jarige Map die met haar camper 300 kilometer naar Friesland was gereden om daar met nog meer Alleenstaande Kampeerders het weekend door te brengen. Toen we in de avond beelden van de omgeving aan het filmen waren, brandde het lampje in de camper van Map niet meer, ze sliep al. Maar ik wilde per se het beeld hebben dat ze in de ochtend naar de toiletgebouw toe zou lopen met haar rollator. Dus zijn wij ook vroeg naar bed gegaan en stond de wekker om 5 uur in de ochtend. We hadden geen idee hoe laat ze op zou staan, en konden beter het zekere voor het onzekere nemen. Om half 6 stonden we voor de camper te wachten (zie foto links). Het was enorm koud en Map sliep nog. Wij stonden te wachten tot ze haar camper uitkwam. Na een half uur ging er een lampje aan. Gelukkig zijn we niet voor niks zo vroeg opgestaan, dacht ik. Maar ze kwam maar niet naar buiten. Maar liefst 1 uur is ze in de camper blijven zitten omdat er drie mannen voor haar camper stonden. De vrouw was doodsbang. Toen ze – nadat ze zag dat wij het waren – een paar minuten voor 7 uur naar buiten kwam had ze allerminst zin om gefilmd te worden. En geef haar eens ongelijk!

Ontzettend dom ook om iemand ongevraagd op te wachten. Dat zou ik nu ook nooit meer zo doen. Als ik dan al geen afspraak zou kunnen maken, dan moet het maar opnieuw. Dan moet het maar in scène gezet worden… Maar liever niet natuurlijk! Het liefst film ik alles – zeker documentaires en portretten – zo echt mogelijk. Maar het beïnvloeden van de werkelijkheid doe je sowieso wel. De dag dat ik kom filmen wordt er een zolder leeggeruimd, omdat ik die dag kom. Of er wordt juist op dát moment een telefoontje gepleegd. Is het dan nog wel echt?

Altijd beïnvloed je de werkelijkheid, je staat er immers met een camera bij, er hangt een microfoon van een geluidsman boven en soms staat er ook nog een regisseur bij. Dat zou ik, als ik gefilmd zou worden, toch al behoorlijk intimiderend vinden. Hoe kun je dan nog normaal doen? Maar ik ben dan ook door m’n vak erg bewust van de camera. Vaak hoor ik dat ze amper doorhadden dat ze de hele dag gefilmd werden.

Maar het kan nog extremer! Toen ik het Amerikaanse programma Hotel Impossible – hotel loopt slecht, programma komt, het gaat beter – keek, was ik erg verbaasd toen de crew tijdens een scène in beeld kwam (zie foto rechts). Twee geluidsmannen, twee cameramannen, de presentator, en nog zeker 5 mensen van de productie.
Blijf dán als geportretteerde nog maar eens jezelf voor de camera!